1960-കളുടെ ആദ്യപകുതിയിൽ ആധുനികത എന്ന പദത്തിന്റെ അർത്ഥം വ്യാപകമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. അയ്യപ്പപ്പണിക്കർ 1964-ലും 1965-ലും രചിച്ച ലേഖനങ്ങൾ ഈ വസ്തുതയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ഇവിടെയുള്ള "ആധുനികത" എന്ന പദം, പ്രത്യേകിച്ച് സാഹിത്യസൂചകമായ അർത്ഥത്തിൽ, വിശദമായ രീതിയിൽ ചിന്തിക്കേണ്ടതാണ്. താഴെ ഈ പദത്തിന്റെ ഭാവനകൾ ആവിഷ്ക്കരിക്കുന്ന ചില പ്രധാന ഘടകങ്ങൾ:
1. പാരമ്പര്യത്തോടുള്ള വിമർശനം:
ആധുനികതയിൽ പാരമ്പര്യത്തിനു ബഹുമാനത്തോടെ കൂടാതെ, അത് വിമർശിക്കുന്ന പ്രവണത ഉണ്ടായിരുന്നു. പഴയ കാലത്ത് സ്വീകരിച്ചിരുന്ന നിഗമനങ്ങളും മൂല്യങ്ങളും പുതിയ കാലഘട്ടത്തിന്റെ അനുഭവങ്ങളുമായ അനുരൂപമാകാത്തതിനാൽ, ആധുനിക സാഹിത്യത്തിൽ അവക്കെതിരെ ശക്തമായ പ്രത്യാഘാതം ഉണ്ടാകുകയായിരുന്നു.
2. പുതിയ ശൈലികളുടെയും ആശയങ്ങളുടെയും പ്രയോഗം:
ആധുനികത കവിതയിൽ പുതിയ പ്രയോഗശൈലികളും, രചനാനിരൂപണങ്ങളും പകർത്തുന്നതിന് ആവശ്യമായ കാലഘട്ടമായിരുന്നു. അതായത്, അത് പഴയ ശൈലികളും രചനാരീതികളും തകർക്കുന്ന, പുതിയ ആശയങ്ങൾ സ്വീകരിക്കുന്ന പ്രവണതയായിരുന്നു.
3. സാമൂഹ്യ, സാംസ്കാരിക മാറ്റങ്ങൾ:
4. വിവിധത്വം, വ്യക്തിത്വം, ആത്മബോധം:
ആധുനികത വ്യക്തിത്വവും ആത്മബോധവും പരാമർശിക്കുന്ന കവിതകളിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. സാങ്കേതികത, മനസികാവസ്ഥകൾ, വ്യക്തി അനുഭവങ്ങൾ എന്നിവ എഴുതിയ കവിതകളിൽ ആധികാരികമായാണ് സവിശേഷതയും, പുതിയ രീതിയും പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നത്.
5. പ്രപഞ്ചത്തിലെ അവ്യക്തതയും അസ്വസ്ഥതയും:
ആധുനികതത്തെ പ്രണയിക്കുന്ന ചില എഴുത്തുകാരും കവിതാകാരരും പ്രപഞ്ചത്തിലെ അവ്യക്തതയും, മനുഷ്യന്റെ സ്ഥിതിചിത്രങ്ങളും സൃഷ്ടിക്കുന്ന അസ്വസ്ഥതയും അവതരിപ്പിച്ചു. ഈ തരത്തിൽ ആധുനിക സാഹിത്യം പരമ്പരാഗതമായി തെളിയിക്കുന്ന നിരന്തരമായ, ശാസ്ത്രീയമായ ആധിപത്യം എതിർത്തു.
6. ദർശനപരമായ സമീപനം:
ആധുനികത ഒരു ദർശനപരമായ സമീപനം ആയിരുന്നു. പാരമ്പര്യത്തോടുള്ള അഭിമുഖ്യമായിരിന്നു, ഇത് ചിന്തയുടെ അതിരുകൾ വികസിപ്പിച്ച്, മനുഷ്യന്റെ നിലപാടുകൾ, ജീവിതം, പ്രപഞ്ചം എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള പുതിയ ചിന്തകളെ സ്വീകൃതമായി കാണുന്നത്.
ഇങ്ങനെ, ആധുനികത എന്ന പദം 1960-കളിൽ ആദ്യം കൂടുതൽ വ്യാഖ്യാനങ്ങളും സംശയങ്ങളും അനുഭവിച്ചതാണ്. എന്നാൽ 1964-ലും 1965-ലും അയ്യപ്പപ്പണിക്കർ എഴുതിയ ലേഖനങ്ങൾ, ആധുനികതയുടെ അതിജീവനവും പാരമ്പര്യത്തെ എതിരായ നിലപാടുകളും വ്യക്തമാക്കുന്നു.
