"ദീനനായ യാത്രക്കാരന് കണ്ണി നുത്സവം കൊടുത്ത്" എന്ന വരിയിൽ, കവി പ്രകൃതിയുടെ സൗന്ദര്യവും ദയാഭാവവും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. തന്നെ ഒതുങ്ങിക്കൂടിയെങ്കിലും, ഒരു പൂവ് തന്റെ ശാന്തതയും മനോഹാരിതയും മറ്റുള്ളവരെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ഉപയോഗിക്കുന്നു.
ഈ വരിയിൽ, പൂവിന്റെ സവിശേഷതകൾ—അതിന്റെ അതിജീവനം, സൗന്ദര്യം, കഴിവുകൾ—എന്നിവ ഉപേക്ഷിക്കാതെ, ദീനനായ യാത്രക്കാരനെ കാണുന്നത്, അതിന്റെ നിറവും സുഗന്ധവും, അയാളുടെ വിഷമം മാറുന്ന വിധത്തിലാണെന്ന് കാണിക്കുന്നു.
അതുകൊണ്ടുതന്നെ, പൂവ് പരിത്രാണത്തിന് സജ്ജമാണെന്ന്, എന്നാൽ ആ അത്മതൃപ്തിയിൽ ഒതുങ്ങിക്കൂടിയെങ്കിലും, സ്നേഹം, കരുണ, പങ്കുവയ്ക്കലിന്റെ മാതൃകയായി മാറുന്നു. ഇതിലൂടെ, കവി പ്രകൃതിയുടെ ഉള്പ്പെടുത്തുന്ന ഉന്നതമായ ആത്മീയതയും മറ്റുള്ളവരുടെ ജീവിതത്തിൽ ആവർത്തിക്കുന്നതും പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു.
